De cirkel is rond

Weblog 8: "de cirkel is rond"

Overal is het stil, er hangt een heiig laagje boven het water, de zon is al op, de mensen slapen nog, op het zachte gebrom van onze motor na, hoor je niets. Prachtig! De Carlotte glijdt over het water richting Laboe, zo'n 45 mijl. Tijdens de tocht zien we steeds meer zeiltjes op het water en komt er gelukkig steeds wat betere wind, zodat we zeilend Laboe bereiken. Daar blijkt dat er meer Nederlanders zijn die voor het oostenwindrecept kiezen, een week lang Oostenwind biedt een unieke kans op een volledige bezeilde terugreis. Zo ook onze buren, die ons herkennen vanuit Kopenhagen, grappig .... zo'n grote Oostzee en dan kom je elkaar meermaals tegen. 
Na een laatste blik door de sluisdeuren zwaaien we de Oostzee gedag en beginnen aan deel 4 van onze reis.
Op het Noord-Oostzee kanaal is het motor aan en kilometers maken. We hebben meer dan de heenweg last van de grote boten. En het is erg heet, dus degene die aan het roer zit heeft een natte handdoek over de benen of schouders. Voor de nacht kiezen we het ankerbaaitje dat we van de heenweg kennen. De frisse duik daar doet wonderen en lekker afgekoeld genieten we van de avond. In dit baaitje staan een aantal grote palen waaraan je kunt gaan liggen, daar werd het in de loop van de avond een kluwen van boten. (Terwijl wij dus lekker voor anker lagen, thanks to Egbert, die dit graag wilde). De volgende ochtend doorgevaren naar Brunsbuttel. Daar leg je aan in een piepklein haventje dat tegen de sluis aan Iigt en waar de immens grote boten onze Carlotte op enkele meters passeren. We hadden verwacht dat we om de haverklap door ratelend geweld van draaiende boegschroeven uit ons bed zouden springen, maar de scheepvaart hield zich redelijk rustig. De enige echte herrie kwam door een onweersbui.
Eenmaal door de sluis ging er een convooitje Nederlandse zeiljachten richting Cuxhaven, dat was leuk. We hadden goede wind mee en de genua als eerste uit;-) en daarna letterlijk alle zeilen bijgezet om op deze wijze bij te blijven of zelfs sneller te gaan dan grotere schepen die alleen op de genua voeren. En we hadden een mooie strijd met een ander iets groter schip dat dezelfde acties uitvoerde als wij (we gingen een bepaald moment zelfs 8 knopen met stroming mee). De haven binnenvaren bij Cuxhaven ging smooth, Egbert liet de boot al driftend binnenglijden, mooi gezicht is dat.
We lagen op een heel strategisch punt in de haven, waardoor we heel veel gesprekjes met oostzeevaarders en Nederlandvaarders hadden. De hamvraag is dan: "Heen of terugreis?"
Naast ons kwam een Deens schip. Ze willen graag naar Amsterdam en hebben bij ons aan boord met kaarten en pen en papier erbij de nodige tips gekregen. 
Superleuk was de tocht door de Duitse bocht. We zijn met vier schepen uitgevaren en de hele tocht hadden we elkaar in het zicht. De wind was perfect en het zonnetje heeft ons volop begeleid. De Elbe afvaren ging snoeihard, met regelmaat 8 knopen. Een groot deel hebben we de bolle jan gevoerd, wat ervoor zorgde dat wij, als kleinste scheepje, toch met de rest meekwamen. De grote scheepvaart heeft het ons niet al te lastig gemaakt, hoewel het wederom blijkt hoe hard ze gaan. Een van de andere zeiljachten dacht over te kunnen steken voor zo'n snelheidsreus, die daarop goed van zich liet horen. Ze konden er net voorlangs, maar het was griezelig om te zien (beetje David en Goliat-effect) 
Toen we bij de uiterton van Wangerooge aankwamen, was het nog een kunst om goed tussen de eilanden naar binnen te varen, want de dwarsstroming was erg sterk, dus we voeren al driftend op grootzeil en motor langs de boeienreeks, leuk en spannend. 
Omdat we Wangedooge nog niet eerder hebben bezocht, blijven we een dagje.
Bij de haven kun je geen fietsen huren, dus we nemen "het treintje" dat de gasten van de veerboot naar het dorp brengt. Vanuit het overvolle treintje zien we hoe mooi het eiland is met prachtige kwelders en veel vogelsoorten. Het dorpje is erg gezellig, ademt een gemoedelijke sfeer uit en komt uit op de boulevard langs het strand. We hebben heerlijk door de zee gewaad, een terrasje gepakt en in het park gezeten, dat middenin de winkelstraat ineens een oase van rust biedt. 
's Avonds hebben wij route uitgezet. De bedoeling: bovenlangs (dus over de Noordzee) varen en tussen Norderney en bij Juist naar binnen. Dan voor het wantij van Juist voor anker gaan tot we dat kunnen passeren. Wel spannend want dan komen we pas in de schemering in de haven van Juist. De volgende ochtend stellen we dat plan bij, omdat het teveel onzekere factoren in zich heeft en we besluiten naar Norderney te varen. 
We varen om 11:00 uur uit, het gaat als een speer, stroming mee, wind mee, zonnetje ....... dus stel ik voor om eens te bekijken hoe het zou zijn om door te varen tot Ameland. Ik weet dat ik Egbert een groot plezier doe als we eens een nacht zouden doorvaren. Daarbij, we hebben nog twee dagen goede wind volgens de voorspellingen. Terwijl ik aan het roer ben, bestudeert Egbert het plan van alle kanten, we overleggen en we zeggen "ja" (dat hebben we ooit eerder gedaan en nog steeds geen spijt van ;-))
Het wordt een tocht van 105 mijl. In 22 uur van Wangerooge naar Ameland. We doen de ervaring op dat je in het donker prima kunt navigeren, de verlichting van de boeien en schepen is erg duidelijk. Er kwam zelfs een kerstboom voorbij, zoveel verlichting draagt een vissersboot. Omdat de zee nogal onrustig was kwam er van slapen niet veel, maar we hadden sowieso een verhoogde dosis adrenaline. Wel konden we om de beurt heerlijk op de rug naar de sterrenhemel kijken, prachtig, veel meer sterren dan je boven land kunt zien. De meest bijzondere ervaring tijdens deze monstertocht is,  dat we de zon voor ons zien ondergaan en achter ons weer opkomen, de cirkel is rond. Deze tocht was een schitterende finale van onze reis.
Nu zijn we op Ameland en genieten nog een paar dagen na van alles wat we nooit meer willen vergeten.